Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ

Απόσπασμα από την παρουσίαση του βιβλίου στην 4η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης

...Ο Ντενις Γκετζ μας λέει ότι ο Καρντάνο έγραψε την πρώτη Αυτοβιογραφία στην Ιστορία της Δυτικής Λογοτεχνίας, αλλά νομίζω ότι παραλείπει τον Ιερό Αυγουστίνο με τις Εξομολογήσεις του. Ο ήρωας του διηγήματος αν και είναι σοφός για τα μέτρα της εποχής του αφού έχει γράψει δεκάδες βιβλία, πολλά από τα οποία έχει κάψει, στο τέλος της ζωής του αποφασίζει να γράψει την αυτοβιογραφία του. “De propria vita”.
Τι σημαίνει όμως αυτή η κίνηση;
Ερμηνεύοντας τον Καρντάνο πιστεύω ότι ώριμος πλέον

«ένιωσε ότι απ’ όλα τα αντικείμενα της έρευνάς του -ιατρική, μαθηματικά, αστρολογία, κι απ’ την αλχημεία ακόμα και τη μαγεία-, κανένα δεν συγκρίνεται με την ίδια τη ζωή.
Και κατάλαβε ότι για να αποκτήσει νόημα έπρεπε να πέσει στο χαρτί, να γίνει ιστορία, να κατακτήσει την αλήθεια της μέσα από το ψέμα της γραφής.»

Όπως λέω και στο μότο του Λειβαδίτη το οποίο παραθέτω στο διήγημα: «Ακόμα κι η ζωή μου αποκτά σημασία όταν τη διηγούμαι σε κάποιον». Πιστεύω ότι η πράξη της διήγησης από την απλή εξομολόγη

ση μέχρι το μυθιστόρημα είναι αυτή η οποία προσπαθεί να βάλει σε τάξη τη ζωή μας και να της δώσει ένα νόημα. Γι αυτό και είναι τόσο παλιά όσο οι μύθοι και τα παραμύθια. Η αφήγηση είναι μια πράξη παρηγορητική, παραμυθητική αλλά προπαντός μια πράξη αυτογνωσίας...